மரபை கைவிடாத நவீனம்: சமகால தமிழனை கேள்விக்குட்படுத்தும் இலங்கை ஜெயராஜ் உரை

இலங்கை ஜெயராஜ் தனது இந்த உரையில், தமிழர் மரபு, நவீனத்துவம், பாரதி–விவேகானந்தர் தத்துவம், தெய்வக் கருத்து ஆகியவற்றை ஆழமாக இணைத்துப் பேசுவதோடு, அவற்றை பிடிவாதமாகக் காத்துக்கொண்டே சமகால தமிழனின் சீரழிவையும் நேரடியாக கேள்விக்குட்படுத்துகிறார். இது வெறும் இலக்கிய அல்லது ஆன்மிக உரையல்ல; அது தமிழ்ச் சமூகத்தின் தற்கால மனநிலையைச் சோதிக்கும் அறிவுப்பரிசோதனை.

மரபு vs நவீனம் – உடைக்காமல் ஏற வேண்டிய படிகள்

“பழையது எல்லாம் சிறந்தது” என்றும், “புதியது எல்லாம் சரி” என்றும் கூறும் இரண்டு அதீதங்களையும் ஜெயராஜ் மறுக்கிறார். அவரது முக்கிய உவமை – பத்து படியில் நின்றால்தான் பதினொன்றாம் படிக்கு ஏற முடியும். பழைய படிகளை உடைத்துவிட்டு மேலே ஏற முயன்றால், நிலை வானில் தொங்கும்; அது நிலைப்பெறாது.

தமிழர்களுக்கு தொல்காப்பியம் வரையிலான இலக்கண–இலக்கிய மரபு, ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக அறிவின் “படிக்கட்டு” கட்டியுள்ளது. ஆனால் இன்றைய சில தற்கால அறிஞர்கள், பொருளாதார வளர்ச்சி மற்றும் நவீனத்துவ மயக்கத்தில், அந்தப் படிகளைப் பழமையானவை, தேவையற்றவை எனப் பார்க்கிறார்கள். இதை ஜெயராஜ் கடுமையாக விமர்சித்து, “மூதாதையரை முட்டாள் என்று சொல்வதற்குச் சமம்” என்கிறார்.

MGR முதல் கமல் வரை – “படி” உவமை

எம்.ஜி.ஆர்–கமல் சம்பவத்தை எடுத்துக் காட்டி, மரபு–நவீன உறவைக் கூறும் விதம் குறிப்பிடத்தக்கது.
“நான் நூறு படி கட்டி வந்த இடத்தில், நீ என்னை முதல்படியாக வைத்து மேலே போ” என்ற உவமை மூலம், மரபை மறுத்து அல்ல; மரபை அடித்தளமாக வைத்தே நவீனம் உருவாக வேண்டும் என்ற கருத்தை வலுப்படுத்துகிறார்.

புதுமை என்ற பெயரில் பழையதை முழுவதும் தூக்கி எறிவது அறிவின் வளர்ச்சி அல்ல; அது அறிவு தொடர்ச்சியைத் துண்டிப்பது. தன் காலத்தில் தோன்றிய காவியங்களையும், பின்னர் வரும் படைப்பாளர்களையும் “படிக்கட்டு தொடர்ச்சி” என்ற கோணத்தில் பார்க்க வேண்டும் என்பதே அவரது வாதம்.

பாரதி, விவேகானந்தர் மற்றும் “தமிழச்சாதி”

விவேகானந்தரின் தேசப்பற்று பார்வை எவ்வாறு பாரதியாரின் கவிதைகளில் செறிவாக வெளிப்பட்டது என்பதையும் ஜெயராஜ் விளக்குகிறார். வெளிநாட்டில் வாழும் தமிழர்கள் தாய் நாட்டிலிருந்து பிரிந்த துயரத்தை பாரதி

“பெருந்தொலை உள்ள தம் நாட்டினைப்
பிரிந்த நலிவினால் சாதல்”
என்று பாடியதை அவர் நினைவுபடுத்துகிறார்.

“தமிழச்சாதி” என்ற கவிதையில், பாரதி இரண்டு வகை தமிழர்களைச் சித்தரிக்கிறார்:

1. வெளிப்படையில் தமிழர், உள்ளுக்குள் தர்மமற்ற வாழ்க்கை வாழ்பவர்கள்

2. வெளிப்படையாக கலாசாரம் மாறினாலும், உள்ளுக்குள் தர்மத்தை காப்பவர்கள்

இந்த இருவகை சித்தரிப்பை இன்றைய தமிழ்ச் சமூகத்துடன் இணைத்து, வெளியே தமிழன் போலவும், உள்ளே போலியாகவும் இருக்கும் முரண்பாடு அதிகரித்துவிட்டதை ஜெயராஜ் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

“எல்லாம் ஒன்று” – தெய்வத் தத்துவத்தின் உச்சம்

விவேகானந்தர் கூறிய பரம்பொருள்–தெய்வ வேறுபாட்டை விளக்கி, எல்லாச் சமயங்களின் குறிப்பிட்ட கடவுள்களைத் தாண்டி, மனித அறிவுக்கு எட்டாத ஒரு பரம்பொருள் உண்டு என்பதை இந்து சமயம் ஏற்றுக்கொண்டதன் தனித்துவத்தை அவர் எடுத்துரைக்கிறார்.

பாரதி தனது சிந்தனையில் எவ்வாறு வளர்ந்தார் என்பதையும் அவர் விளக்குகிறார்.
“கழுதை, பன்றி, தேள், கூலி, மலம்” போன்றவற்றை கவிதையில் எடுத்துக் கொண்டு, படைத்தவன் பரம்பொருளின் சாயல் படைக்கப்பட்ட அனைத்திலும் இருக்க வேண்டுமென்றால் உயர்வு–தாழ்வு வேறுபாடே இல்லை என்ற முடிவுக்கு பாரதி வந்தார்.

“மட்டும் தெய்வம் அன்று, மண்ணும் மகுதே…”
என்ற வரி வழியாக, வேதாந்தத்தின் உச்சமான “எல்லாம் ஒன்று” என்ற உண்மையை அவர் வலியுறுத்துகிறார்.

தமிழ் இலக்கியங்கள் தரும் உறுதி

சிலப்பதிகாரம், திருக்குறள், கம்பராமாயணம் – இந்த மூன்று படைப்புகளை முன்னிறுத்தி,
“இந்த மூன்று புலவர்கள் இருக்கும் வரை தமிழினத்தை அழிக்க முடியாது”
என்ற பாரதியின் நம்பிக்கையை ஜெயராஜ் நினைவுபடுத்துகிறார்.

இந்த “மும்மணிகள்” காட்டிய வழியும், சாமியார் மரபும், விவேகானந்தர்–பாரதியார் போன்ற ஞானிகள் தந்த அறிவுப்பாதையும் பின்பற்றப்பட்டால்தான், நவீன இலக்கியமும் சமகால தமிழனும் நிலைப்பெறும்.

முடிவுரை

மரபை அலங்காரமாகப் பேசிக் கொண்டு, உள்ளுக்குள் தர்மத்தை இழந்த சமூகம் நீடிக்க முடியாது என்பதே இந்த உரையின் மைய எச்சரிக்கை.
வெளிப்படையான தமிழர் பெருமை + உள்ளுக்குள் சிதைந்த தர்மம் என்ற அபாயம் தொடருமானால், நவீனம் வெறும் காலியான கோஷமாகவே மாறும்.

மரபை உடைக்காமல், அதன்மேல் நின்று நவீனத்தை கட்டுவதுதான் தமிழனுக்கான ஒரே நிலையான வழி என்பதை இலங்கை ஜெயராஜ் தனது உரையின் மூலம் உறுதியாக நினைவூட்டுகிறார்.